و اما حق اهل ملتک عامه فاضمار السلامه و نشر جناح الرحمه و الرفق بمسئهم و تالفهم و استصلاحهم و شکر محسنهم الی نفسه و الیک فان احسانه الی نفسه. احسانه الیک اذا کف عنک اذاه و کفاک مثونته و حبس عنک نفسه فعهم جمیعا منک منازلهم کبیرهم بمنزله الوالد و صغیرهم بمنزله الولد و اوسطهم بمنزله الاخ فمن بمنزله الولد و اوسطهم بمنزله الاخ فمن اتاک تعاهدته بلطف و رحمه وصل اخاک بما یحب للاخ علی اخیه.
و اما حق هم کیشان تو عموما، پس این است که در دل سلامتی آنها را بخواهی و مهربان باشی و با بدانشان نرمی و مدارا کنی و آنها را استمالت کرده و اصلاح نمایی و از نیکانشان چه نسبت به خود و چه نسبت به تو تشکر کنی، زیرا نیکی به خود نیکی به تو است در صورتی که به تو آزار نرساند و خود را از اذیت و آزار تو نگه دارد. پس همه آنها را دعا کن و عموم آن ها را یاری نما و (لازم است) همه آنها را نسبت به خود به جای خودشان بنشانی: پیران آنها را به منزله پدر و کودکانشان را به منزله فرزند و میانه آنها را به منزله برادر (و پیره زنانشان را به منزله مادر) بدانی و هرکس پیش تو آید با لطف و مرحمت احوال او را بپرسی و صله کن برادرت را به آنچه واجب است که برادر در حق برادر انجام دهد.
رساله حقوق٬ امام سجاد(ع)