مجموعه افراد یک فامیل، نسبتبه بزرگ خاندان احتراممىگزارند و در کارها با آنان مشورت مىکنند و در اختلافات، به راى وحکمیت و داورى آنان ارج مىنهند و گاهى یک سخن از سوى آنان،آتش فتنهاى را خاموش مىسازد، یا تفرقه و کدورتى را به وفاق وهمدلى و آشتى مبدل مىسازد.
نعمت وجود بابرکت آنان، اغلب تا هستند، ناشناخته است. وقتىبه جایگاه حساس و مهم و نقش کارگشاى آنان پى مىبرند که از دستبدهند. چه بسیار اختلافها و قهرها و نزاعهاى خانوادگى که پس ازدرگذشت «بزرگ خاندان» چهره نشان مىدهد و چه بسیار رابطهها ورفت و آمدها که قطع مىشود، یا به سردى مىگراید، و علت آن فقط ازدنیا رفتن محورى است که مایه دلگرمى، امید، انس و معاشرت فامیلاست.
رسول خدا(ص) فرمود: «البرکة مع اکابرکم»; (1) .
برکت و خیر ماندگار، همراه بزرگترهاى شماست.
در سخن دیگر فرمود: «الشیخ فى اهله کالنبى فى امته»; (2) .
پیرمرد در میان خانوادهاش، همچون یک «پیامبر» در میان امتشاست.
این اشاره به همان نقش محورى، فروغبخشى، صفاآورى، هدایتو ارشاد، تجمع و الفت است که در وجود آنان نهفته است. پس اگربزرگترها در فامیل و خانواده، چراغ روشنىبخش و محور وحدت وهمدلى و عامل انس و ارتباط و رفت و آمدهاى خانوادگىاند، باید اینجایگاه، محفوظ بماند و مورد حراست و تقویت قرار گیرد.
پی نوشت:
1و2:بحارالانوارج72ص137
اخلاق معاشرت، جواد محدثی، مرکز انتشارات تبلیغات اسلامی