ضرورت دستیابی و تقویت اتحاد ملی و انسجام اسلامی(۲)

اتحادی که از متن دین بر می خیزد

   در عصری که آماج حملات دشمنان بر پیکره و بنیان فکری ودینی مسلمانان توفنده تر و منسجم تر شده است کیست که اساس وحدت و همگرایی در سیر آموزه های اسلامی را نادیده انگارد؟

   امروزه با گسترش فن آوری های مدرن و روزآمد، تهاجم بر عقاید و نحله های فکری نیز منسجم ترو با برنامه تر شده است.

   هنگامی که رهبر معظم انقلاب بر بیداری اسلامی و احیای شعارهای اسلامی تاکید می دارند خود مبین آن است که با سازمان یافته تر شدن دشمنی و کینه توزی های بیگانگان بر یکایک مسلمان ها تکلیف است تا در پاسداری از ارزش های اسلامی و ایجاد پیوند دینی و تمسک به ارکان اصیل اسلامی و مقدسات کوشا بوده و از بهره برداری های مغرضانه دشمن بنابر وجود خلا های احتمالی میان مسلمانان از جمله تفرقه و نزاع های قومیتی و ملیتی و ... بکاهند.

   سال 13۸5با نام پیامبر اعظم (ص) به عنوان دیباچه ورود به سال 1386 با شعار (( اتحاد ملی و انسجام اسلامی )) محسوب می شود. شعاری که باید آیینه شعور، بیداری و آگاهی مسلمانان نسبت به صیانت از آرمان های مشترک باشد. امسال نیز باید بر سیره پیامبر متمرکز شد و علاوه بر آن محتوا و غنای شعائر و مبانی معرفتی و اعتقادی را در تحکیم و تقویت روابط و آداب و شاخص های تعامل و همگرایی مسلمانان مورد مداقه قرار داد و در این راه از سنت رسول خدا، محمد مصطفی (ص)، و تمسک به حبل المتین،کلام الله مجید، بهره جست.

    در بررسی علل هجمه های نظام سلطه بر مبانی اعتقادی و آیین راستین اسلام نکات زیر حائز اهمیت هستند:

ازآن جا که دین سرچشمه تحرکات آدمی و غایت تعیین اهداف زندگانی محسوب می شود، مؤلفه های تصریح شده در دین اسلام همچون استکبار ستیزی و نفی ظلم و خشونت، جلوگیری از انحصار قدرت و سلطنت طلبی، مبارزه با کفر و طاغوت و...  نمایی از خصوصیات انسان هایی عملگرا را در مقابل قدرت های فرصت جو تصویر می کند و نیز وجود عناصر سازنده برای حفظ برتری موقعیت مسلمانان در برخورد و یا رویارویی با  الحاد و ستیز با مشرکین و کفار به منظور نشو و نمو اسلام یعنی جهاد و همچنین گستره وفاق و همبستگی مسلمانان از ملل و نژادهای مختلف در قالب یک کنگره عظیم به نام حج و بسیاری از تعالیم راهبردی برای تقویت بنیه های اسلام و معدوم ساختن نفاق و اسلام ستیزی، امپریالیسم بین الملل را در یک تنگنای هراسناک قرار داده است و به این شکل است که چاره ای جز این نمی بیند تا ابر قدرت ایدئولوژیک یعنی اسلام را از پیش روی بردارد.

   حال باید دانست که این تحولات چگونه بسط می یابد؟ آیا غیر از این است که تسلیم شدگان به دین اسلام معرف و توسعه دهنده اصول دینی و مروج شریعت اسلام هستند بنابراین برای آن که از گسترش تعالیم و عقاید اسلامی جلوگیری شود چه راهی بهتر از این است که زمینه سستی و ناکارآمدی گرویدگان به اسلام را فراهم ساخت و چه راهبردی مطلوب تر از نزاع و درگیری درونی، اختلاف و چند پارگی و در نتیجه کاهش توان و قدرت بازدارندگی و از همه مهمتر جهانی شدن اسلامی.

   ایجاد اختلافات مذهبی و درونی در دین اسلام چیز تازه ای نیست و اتخاذ چنین تصمیمی برای انهدام قدرت مسلمین طرحی بدیع و شاخص محسوب نمی شود اما این اتحاد و یکپارچگی ملی و اسلامی است که موجب تنومدی پیکره اسلام و تناور شدن ثمرات آن می شود.

   باید به یاد داشت که اگر از تاکتیک دشمن توانستیم به نفع خود بهره گیریم آن گاه است که پیروزی از آن ما است و اگر نه مقابله با روش های اعمالی بدون در نظر گرفتن کسب امتیازات مضاعف چیزی بر اقتدار ما نمی افزاید، زیرا که اسلام دین عمل، برنامه و فراگیر است و بر همه معتقدان فرض است زیرکی و کیاست را در اعمال و کردار خود در مقابل خدعه و نیرنگ دشمن به کار گیرند.